Tatlılara ve temsil ettikleri şeylere sırtını dönmüş bir çileci… Ve ona görünüp yol gösteren, mutluluğa eriştiremese de acıdan uzaklaştıran bir hayal… İçsel ve tuhaf bir öykü bu.

Öyle karanlık bir çağ geldi ki şu arza, beyler çatık kaşlarla baktılar kadınlara. Evlatlar, kocalar ve babalar; düşman oldu analarına, karılarına ve kızlarına. Lât’ın heykeline tapınıp yeni doğan kızını gömen Araplardan beş asır sonra “Bu kızlar doğmasa, doğarsa yaşamasa daha iyi olur,”[1] diye isyan etti Balasagunlu Yusuf, bu cins-i lâneti yaratan Tanrı’ya. Toprağın altı olsun dedi yeri, komşu olsun evi mezara.[2] Mezarlıklar kadınlarla doldu. Yer kalmadığından evler istihdam olundu. Artık her ev bir mezarlık olacak. Perdeler sıkı sıkıya kapatılacak. Kadınlar evlerine gömülecek, dışarı bakmaya cüret edene dayak atılacak. İlim ki insanlığa yol gösteren meşale, sıcak yüzünü kadınlardan çevirirse, cehaletin soğukluğu …