Ay: Şubat 2022

Yerli Bilimkurgu Yükseliyor‘da 11. Kısa Öykü Yarışması’nda yarışmış ve YBKY dergisinin 53. sayısında yer alan öyküm sizlerle!

İsimsiz bir arkadaş grubuyduk biz. On iki kişiydik. Hepimiz gençtik ve başımızın tepesine dek merakla doluyduk. Bu merakı giderip sorularımıza yanıt bulabilmek için ailelerimizden ayrılmış, medeniyetten uzağa, doğanın kucağına sığınmıştık. Diğer canlıları gözlemliyor, davranış örüntülerini anlamaya çalışıyor ve daha sonra aramızda tartışarak bilgilerimizi pekiştiriyorduk. İddiasızca bilgeliğe yürüyorduk biz, halis bir şekilde evreni kavramaktı tek hedefimiz.

Deneyimlerimiz bize öğrenmeyi de öğretiyordu. Zamanla araştırma kapsamımızı biraz daha daraltmamız gerektiğini anladık. Çünkü evrende sayısız bilgi alanı vardı. Nesnelerin hareketi, nesnelerin bileşimi, canlılık kavramı, canlıların anatomisi, davranışları, yaşam alanları… Her biri yalnızca kendisine özel olarak yıllarca çalışmayı gerektirirdi. Biz de bir akşam toplanıp tek bir konu seçmeye karar verdik.

Yakın arkadaşların arasında açıklanması zor, sezgisel bir bağ olurdu. Mimiklerinden, ses tonlarından, ufacık ayrıntılardan birbirlerinin ne düşündüğünü anlarlardı. O akşam bir araya geldiğimizde hepimiz biliyorduk ki neredeyse herkesin kalbinde aynı arzu vardı.

İçimizden biri “Okyanus!” diye dile getirdi. “Okyanus, çözülmeyi bekleyen bir gizem değil mi? Orada bilmediğimiz bambaşka bir âlem var. Eğer bizi tatmin edecek bir şey varsa o da okyanusun derinliklerinde saklı. Aradığımız hazine orada gömülü. Ne yapıp etmeli, okyanusa dalmanın bir yolunu bulmalıyız.”

Aklımız ve kalbimizden başka sermayemiz yoktu bizim. Okyanusa dalacak özel giysilerimiz, tüplerimiz yoktu. Bu yüzden bir parça umutsuzdum. Konuşan arkadaş, bana dönerek “Neden?”  diye sordu. “Neden okyanusu araştırmak istemiyorsun?”

Oysaki ağzımı açmamıştım. Okyanus mevzusunun ilgimi pek çekmediğini duruşumdan anlamıştı. Burnundan sesli bir şekilde nefes verdi. Bir parça alayla, “Tabii, senin dilsiz adamın varken okyanus neyine, değil mi?” dedi.

“Ötelerin Şarkısı,” diye düzelttim.

Bahsettiğimiz, orta yaşlı bir tuhaf adamdı. Ben kendimi bildim bileli ne birisiyle konuşur ne de topluma katılırdı. Tek yaptığı meczûbâne var olmaktı. Ağzını şarkı söylüyormuş gibi açar ve sessizce ortalıkta dolanırdı. Onun sırrını çözme arzusu, kendimi bildim bileli içimde yanar dururdu. Ne düşünüyor? Zihninden neler geçiyor? Neden konuşamıyor?

Sohbet etmek isterdim. Düşüncelerimizle, hislerimizle, tavır ve bakışlarımızla… “Anlat.” demek isterdim. “Neler geçti başından?”

Ötelerin Şarkısı adını ona ben takmıştım. Öyle düşünceli durur ve hareket ederdi ki bizim bilmediğimiz âlemlerden şarkılar duyduğuna emindim.

“Tamam da…” dedi diğer bir arkadaşım. “O adam kimseyle konuşmuyor. En fazla yüzüne bakıyor ve çekip gidiyor. Yapabileceğin bir şey yok.”

Hüzünle gözlerimi yumdum. Eğer gözlerimi yarım kapatırsam bu keyif, selamlama yahut sevgi, tamamen kapatırsam da keder ve yalnız kalma isteği anlamına gelirdi. 

“Yine istediğin zaman geri dön, Ötelerin Şarkısı’nı izle. Buralarda yaşıyor zaten. Bizim gibi, toplumun dışında. Ancak okyanus araştırmamızı kaçırma, bizimle gel.”

“Ne yapacaksınız ki?”

“Serbest dalış!”

“Siz ciddi misiniz?” Kahkaha attım. “Okyanusun o sonsuz derinliğine böyle aletsiz olarak dalıp keşif yapacaksınız, öyle mi?”

Arkadaşlarım sessizleşmişti. Kahkahamın yersiz ve zamansız olduğunu fark edip utançla sustum. 

“Eğer cesaret gösterip o tek adımı atmazsak…” dedi arkadaşlardan biri, “Oraya sığ bir seviyeden bile bakamayacağız. Yabancı bir adamı takip edip lakap takacak kadar cesursun. Ayrı dünyaları keşfedecek kadar da cesur ol.” 

Bakışlarımı kaçırdım ama söyleyecek bir şey bulamadım. İkna olmuştum.

Ertesi gün sabah erkenden kalkıp bizim dünyamızla okyanusu ayıran sınıra yaklaştık. Kalp atışlarımız hızlanmıştı. Parlayan gözlerimizi tamamen almıştık. Hafızamdaki bilgi kırıntılarını toparlamaya çalışıyordum. Bir şeyler işitmiştim zamanında: Buralarda nasıl göller, volkanlar, bahçeler varsa okyanusun ardında da aynen varmış. Hatta daha iyileri varmış. Dağlar, adalar, çukurlar, tepeler… Medeniyetimizin, ait olduğumuz küresel fanusa dair birikmiş bilgileri arasında okyanuslar pek yokmuş. Bu açık mavi âlemin pek azını keşfedebilmişiz.

Heyecanım giderek artıyordu. Tıpkı kış mevsiminde ekvatora yaklaştıkça ortam sıcaklığının artması gibi. Önce birbirimize baktık sonra da kafamızı denize daldık. Gözlerimi kırpıştırıp açtığımda neredeyse bir sevinç çığlığı atacaktım. 

“Böcekler! Böcekler!” diye cıvıldadık. 

Onlar okyanusta yaşadığını bildiğimiz sayısız canlı türlerinden biriydi. Engin bir mavilikten ibaret sandığımız okyanusta küçük hareketli yaratıkların yaşadığını fark etmemiz, zihinsel dünyamız için bir dönüm noktası olmuş ve evrene dair algımızı kökünden değiştirmişti.

Böceklerin zararlı olabileceğini biliyorduk. Hatta topluluğumuzdan bazı kişilere saldırıp öldürmüşler, yaşadıkları yere çekmişlerdi. Bu yüzden en küçük tehlike belirtisinde geldiğimiz yere geri dönmek için tetikteydik. 

Okyanustan vuran ışık, ortalığı parça parça aydınlatırken hayranlıkla böceklerin sınıra temas eder halde kalabilmek için kullandıkları tahta parçalarına bakıyorduk. Bu tahtaları yukarıda, yani hava okyanusunda yetişen ağaçlardan üretiyor olmalılardı. Bu sırada tenimde soğuk bir esinti hissettim. Arkamı döndüğümde bana bakan bir çift gözle karşılaştım. Ötelerin Şarkısı buradaydı. 

Gözlerimi hafifçe yumarak selam verdim. O ise bir şey söyler gibi ağzını açmış fakat yine sessiz kalmıştı. Bu sırada suyun içinde mekanik ve cılız bir ses yayıldı. 

“Bu, insanlardan balinalara bir mesajdır. 

Nihayet, dilinizi çözmüş bulunmaktayız. Bizimki kadar gelişmiş bir toplum yapınız ve medeniyetiniz olduğunu hayretle anlamaktayız.

Biz, insanlarız. Suyun dışında ve toprakların üzerinde yaşıyoruz. Türümüzün, sizin türünüze karşı yaptığı av gibi faaliyetler dolayısıyla özür dileriz. Sizlerle dost olmak istiyoruz. Karşılıklı bilgi alışverişiyle gezegenimize layık canlılar olarak refaha kavuşabiliriz. 

Son olarak, türünüzden birine teşekkür etmek istiyoruz. Onun üzerinde yaptığımız araştırmalar, bize keşiflerimizde yol gösterdi. Biz onu 52 Hertz olarak adlandırıyoruz. O, hiçbirinizin duyamayacağı bir frekansta şarkılar söylüyor.”

Mesaj sona erdi. Arkadaşlarım arasında şaşkınlık dolu uğultular başlamıştı. Böceklerin, daha doğrusu kendilerine taktıkları isimle “insan”ların dillerini bizim dilimize çeviren aygıt mı, her neyse, açık kalmıştı ve sesleri hâlâ geliyordu. Ben de onları dinliyordum. 

Şarkılarımızın içeriğinden bahsediyorlardı. Biz göç etmek, iletişim kurmak için şarkı söylerdik. 52 Hertz ise hayranlık verici bir biçimde doğanın, okyanusun güzelliğiyle ilgili şarkılar söylüyormuş. Sanat diyormuş buna insanlar. Saf güzelliğin dışa vurumu. 

Bunu duyduğumda başımı Ötelerin Şarkısı’na doğru çevirdim. Gözlerini hafifçe yummuştu. 

❂

“52 Hertz balinası, alışılmadık bir biçimde 52 hertz şiddetinde ses çıkaran ve 1980’lerin sonu, 1990’ların başından bu yana düzenli olarak izlenen türü belirlenememiş bir balinadır. Kendisine ilk olarak Pasifik Okyanusu’nun kuzeydoğusunda denizaltı araştırmacıları rastlamıştır. 52 Hertz, çoğunlukla 12 ile 25 hertz arasındaki şiddette ses çıkaran kambur balina ile mavi balinaya oranla daha yüksek sesteki frekanslarda ses çıkarmaktadır. 52 Hertz, bu özelliğiyle kambur balina ile mavi balinadan ayrılmaktadır ve dünyada bu özellikteki ilk ve tek balinadır. Bu özelliği nedeniyle diğer balinalarla iletişim kurmakta zorlanan 52 Hertz’e kriptozoologlar dünyanın en yalnız balinası demiştir.” — Vikipedi

Bu öyküyü ayrıca dinleyebilirsiniz:

Rüya görmek için on dakikalık bir uyuklamanın yettiğini terminalin dev saatine baktığında anladı. Tıka basa dolu ufak bavuldan başını kaldıran kadın, gözlerini uykuyu dağıtmak ister gibi kırpıştırdı. Banktan kalkmadan önce birkaç kez öksürdü. Havanın çelik soğuğunu yumuşatmak için atkısını burnunun üstüne kadar çekti. Sol elini cebinde saklayıp diğerinde asılı kalan tostu kemirdi. Karlı bir Mart sabahının beyazlığında dikkat çekecek kadar pembe bavulu bir kayışla tutunduğu omuzda salıncak misali sallanıyordu.

Önceki geceyi arkasındaki geniş yoldan geçip giden otobüslerin birinde geçirmişti. Bavulun tam kapatılamamış ön gözünden köşesi çıkan kitabın yazarına göre bu, muhteşem bir hikâyenin başlangıcıydı. Ada ise böyle görkemli sıfatların peşinde değildi. Sade ve asude bir hayat ona yeterdi.

Egzoz kokusunun karıştığı buz hava ciğerlerine doldu. Kaygıyla elini karnına götürdü. Acaba bebeği de bu pis havayı mı soluyordu? Kafasını yana çevirip terminale baktı. Burasının bir tür kalp olduğunu düşündü. Yolları kendine bağlıyor, gitmek isteyenleri topluyor ve gelenleri şehre dağıtıyordu.

Başını önüne eğip karnını okşadı. Onu besleyen kan, kordondan geçebilmek için kalbine uğruyordu. Egzozun siyah dumanları bir zamanlar sol yanını acıtan kedere benziyordu. Söz verdi. Alacakları nefesler hep temiz kalacaktı. Ne bir kalp kıracak ne de kendininkini sivri dillerin önüne atacaktı.

Dokuz ay evvel bu şehre veda ettiği gün, bu siyah dumanları hiç fark etmemişti. Yaz mevsimiydi. Ada, ılıman iklimler gibi şen şakraktı. Yüzünde kahkahanın çiçekleri, elinde sevdiğinin elleri vardı. Bavulunun pembesi daha parlaktı.

Onları uğurlamaya kimse gelmemişti. Çünkü evliliklerinde ailelerin onayı yoktu. Gerçi reşit insanların iradesine kimse el koyamazdı ama tecrübeli akıllara danışmak, büyüklerin gönlünü almak, sağlam adımlarla ilerlemek güzeldi. Oysa Ada’nın gözü öyle kördü ki tüm teamülleri tek hamlede çiğnerken tereddüdü yoktu.

Kimdi elini tuttuğu? Otobüsle beş saat uzaklıktaki bir yad şehirde yıldırım nikahıyla kiminle evleniyordu? Bildiğini sanıyor ve yanılıyordu. Çünkü kimse bir başkasını aşk denen sarhoşluğun etkisi altındayken tanıyamazdı.

Nitekim kocasıyla daha ilk haftadan kavga etmeye başladılar. Faturalardan yemeğe, temizlikten televizyona, her nesne kavgaya neden olabiliyordu. Temelsiz evlilikleri küçük sarsıntılarda çatırdıyordu. Hangi gecekondu depreme dayanıklıydı?

Birbirlerine tutkun olmasalardı boşanmaları işten bile değildi. Hâlbuki sevgileri devam ediyordu ve genç çift, evliliği kurtarmak istiyordu. Çocuk sahibi olmanın dertlerine deva olacağını düşündüler. İçleri pır pır ediyordu ve umutları bir kelebeğin kanatlarına benziyordu.

Ada hamile kaldığında fırtına duruldu. Geçici bir sükûnet kadının hamilelik sebebiyle ruh halinin değişmesine kadar eve hâkim oldu. Önceki kavgaların fitilini ateşleyen hep adam oluyordu, bundan sonraysa kadın düğümleyecekti sorunların ipini. Aşerdiği meyve geç alındı diye, televizyonun sesi açık diye, adam işten geç kaldı diye, hava o gün yağmurlu diye…  

Ada bağırıp çağırıyor, küçük eşyaları duvara fırlatıyordu. Eskiden sinirlenen ve öfkesinin yükünü muhatabına yükleyen koca artık neye uğradığını şaşırıyordu. Sebep olduğu ve olmadığı her şeyin hesabını veriyordu.

Günler böyle geçip gitti. Kış bastırdı. Yoğun bulutlarla kaplandı gök ve kent, beyazlarını giyip sonbaharın yasını tuttu.

Televizyonda bir son dakika haberi çıktığında Ada, oturma odasında portakal yiyordu. Yediği her lokmanın evladını beslediğini düşünüyordu. Muhabir henüz iki saat önce ana caddede olan bir kazadan bahsediyordu.

Ada, haberde tanıdık bir isim duydu. Bacaklarına örttüğü battaniyeye rağmen buz kesildi. Karnı daha çıkmamıştı, bu yüzden rahat hareket edebiliyordu. Hemen taksi çevirip hastaneye gitti. Kocası yatakta sargılar içerisinde yatıyordu.

Bir şeyler konuştular, Ada’nın daha sonra düşündüğünde asla tam olarak hatırlayamadığı bir şeyler. Birbirlerini bağışlamışlardı. “İyi olacağım.” demişti. “İyi olacağız, bebeğimiz iyi olacak.”

İyi olamadı. Kazadan bir hafta sonra öldü.

Ada sokağa fırlayıp annesini ankesörlü telefondan aradığında aylardan Aralık’tı. Niçin cep telefonunu tercih etmediğini bilmiyordu. Belki de telefonun açılmamasından korkmuştu. Burnu ve gözleri kızarmış, dudağı gözyaşı ve sümükle ıslanmış haldeydi.

“Gel, beni al.” dedi. “Gücüm tükendi.”

Memlekete ilk dönüşü Aralık ayında oldu. Yanında annesi ve babası vardı. Tıpkı kocası gibi onlar da Ada’yı bağışlamışlardı. Eskiye dair hiçbir şey konuşmadılar.

Eve döndüğünde bir süre içine kapandı. Gece balkonda oturdu ve gündüzleri uyudu. Yüzü genelde ifadesizdi. Bu durum depresyonun habercisiydi. Annesi tatlı sözlerle Ada’yı ikna edemeyince elinden tutup psikologa götürdü.

Birkaç seansın ardından durumu daha iyi oldu. Mart ayı gelmiş, bahar henüz yüzünü göstermese de şenliği toplumu sarmıştı. Ada tam da o günlerde eşiyle yaşadığı eve gitmek istediğini söyledi. Annesi her ne kadar onunla gelmeyi teklif etse de tek başına daha hızlı hareket edeceğini ifade etti. Bahanesi kalan eşyalarını toplamak, asıl neden ise mekân değiştirip ruhen rahatlamaktı.

Bir insan çevresini etkiler ve çevresinden etkilenirdi, tıpkı bitki köklerinin toprağa uyum sağlayıp aynı zamanda toprağı şekillendirmesi gibi. Bu yüzden şehriyle bağ kurardı insan ve yaşadığı her şehir hafızasında bir iz bırakırdı.

Ada bir zamanlar bu izlerle alakalı bir kitap okumuştu. Kentin bir dev insan, insanların ise ufak kentler olduğunu düşünmüştü. Beyin denen belediye binasında fikirler uçuşuyor, altyapıyla ilgili kararlar alınıyor; damarlarında trafik akıyor, sinir ağında iletiler dolaşıyor, sindirim sisteminde ticaret ve sanayi sürüp gidiyordu.

“Ada” kentinin ise artık bir sakini vardı.

İşte bu düşüncelerle yürüdü. Ömrünün geri kalanında yürümesi gereken ne kadar uzun bir yol olduğunu düşündü. Bu yola hazırdı. Derin bir nefes alacak, adımlarını hızlandıracak ve yorgunluğunu yolun başında bırakacaktı. Vazgeçeceği tek şey, “vazgeçmek” eylemiydi. Kelebeklerin ayaklarıyla tat aldığı gibi o da yürüyerek hayatın lezzetini duyacaktı.

Şu an okuduğunuz içerik Wattpad‘de ve burada eş zamanlı olarak yayınlanmaktadır. Yedi Mum kurgusal evrenine dahil olan kitapları, zaman çizelgesini oluşturmak istedim. Geride hiçbir soru işareti kalmayacağını ümit ediyorum. Yorumlarınızı ve sorularınızı bekliyorum.

Öncelikle “yan ürün/spin off” kavramından bahsetmek istiyorum. Yan ürün yahut spin off, bir yan karakterin, seriden bağımsız olarak başka bir hikayenin ana kahramanı olmasıdır. (bu tanım ekşi sözlük‘ten alıntıdır.) Örneğin Harry Potter’da bir yan karakter olan Newt Scamander’in maceralarını konu alan Fantastik Canavarlar serisi bir spin-off.

O zaman haydi başlayalım!

Zaman Çizelgesi & Kitaplar

… – 2092 / Bildiğimiz Dünya

Tek bir gezegen ve birbirleriyle rekabet eden onlarca ülke… Üçüncü milenyumun, yani 2000’lerin ilk asrı büyük bir karmaşaya sahne oldu. Süper güçler haricindeki tüm devletler, terör ve anarşiyle birlikte birer birer yıkıldı. Amerika, Rusya ve Çin son yıkılan devletler oldu. 21 Aralık 2092’de son Amerikan hükümetinin istifa ettiğini açıklamasıyla devletler dönemi sona erdi.

2092 – 2154 / Karmaşa Dönemi

Bir fetret devri, istikrarsız geçici yönetimler hariç hiçbir otoritenin olmadığı sonsuz bir kargaşa… Birçok canlı türünün soyunun tükendiği bir kitlesel yok oluş devri. Güvenliğin neredeyse tamamen ortadan kalktığı bu dönemi sona erdiren, akan kanı durdurmak için yeraltında örgütlenen eski devletlerin kadroları oldu. Güçlerini birleştirdiler ve tek bir dünya devleti kuruldu.

★ KÜRESEL BİRLİK (Kuruluş: 2154) ★

Çok dilli, çok ırklı, çok kültürlü ve oldukça otoriter tek bir Dünya devleti.

Bu devlette gündelik hayat, vatandaşların uyuma ve uyanma saatine varıncaya dek düzenlenmiştir. Geçmişe dair tüm kültürel unsurlar ortadan kaldırılmaya çalışılmıştır. Kontrol edilen en önemli unsurlardan birisi de yeni neslin yetiştirilmesidir. Evli bir çiftin özel çocuk yetiştirme ehliyeti yoksa, ki bu ehliyet çok özel şartlar sağlandığında alınabiliyordu, bebekleri doğar doğmaz ellerinden alınıyor ve devletin elinde yetiştiriliyordu.

KRİSTAL KESİĞİ

Geçtiği Yıl: 2274

Baş Karakterler: Lara Şara, Peter Behr, Undine Fenstermaher

Küresel Birlik’in güçlü olduğu dönemde geçen bu kitapta otoriter devletin etkisini gözlemleyebilirsiniz.

YILDIZLARA DAVET VAR

Geçtiği Yıl: 2453

Baş Karakterler: Vatan Talatoğlu, Svetlana Lyapunova

2453, seride önemli derecede yer tutan bükümlenmenin icadının olduğu yıl aynı zamanda… Bu icat, Küre-Bir’in zayıflamasına da neden oldu.

2024 Güncelleme: Spin-off kitaplar iptal edilmiştir. Yukarıdaki karakterler, ayrı bir kitapta değil, serinin yedi kitabının içinde bahsedilecektir.

Bükümlenme: Uzay-zaman dokusunu önce burgu şeklinde büküp sonra geçiçi olarak delmek suretiyle uzayda büyük mesafeleri kat etmeye yarayan yöntemdir. Bu icattan önce uzay seyahatleri oldukça zorluydu ve uzun sürüyordu.

Bükümlenme sayesinde ise uzayda koloniler kurmanın önü açıldı. Artık “devlet” dendiğinde bir kara parçasının değil, bir gezegenin ya da yıldız sisteminin tamamı anlaşılacaktı. Dünya gezegeni artık bir açık hava hapishanesi değildi. Küre-Bir, 2994 yılındaki Tüm Silahlar Savaşı’na kadar resmi olarak yıkılmadıysa bile 2500’lerden sonra etkinliğini kaybetti.

»»——————-««

MİRANDA-BALAY: Üçgen Galaksisi’nde yer alan bir çift yıldız sisteminin ismi. Ayrıca, Vatan Talatoğlu ve Svetlana Lyapunova tarafından kurulan devletin adı. Önemi, Küre-Bir dışında kurulan ilk kalıcı insan yerleşimi olmasından geliyor, çok uzakta olmasına rağmen…

Bu yıldız sisteminde iki yıldız yedi gezegen var: Miranda büyük yıldız, Balay küçük yıldız; Aşina, Mayi, Kara, Geyik, Sigun, Bürküt, Erçin de gezegenler.

Bu sistemde ayrıca bir kuyrukluyıldız da yer almaktadır. İlk keşfedildiğinde adı Sveta konulmuştu ama yüzyıllar içerisinde Savada’ya dönüştü.

DİĞER BAĞIMSIZ YERLEŞİMLER: Ekseriyetle Samanyolu’nda yer alan birçok yıldızın yörüngesindeki gezegenlerde irili ufaklı bağımsız yerleşimler kurulmaya başladı. Bunlardan, kitapta mekân olarak yer alan birisi Trappola yahut Kapan Yıldızı. Bu isim yerleşimci halk tarafından sonradan verilmiştir. Bugün biz TRAPPIST-1 olarak biliyoruz. ☺

★ KOZMOS BİRLİĞİ (Kuruluş: 29. yy) ★

29. yüzyılda kurulan bu birlik, ilk zamanlar birkaç yıldız sistemi yönetiminin birleşmesinden ibaretti. Yayılmacı bir politika izleyen Kozmos Birliği asırlar içerisinde Samanyolu Gökadası’nın neredeyse tamamını ele geçirdi ve insanlık tarihindeki ilk galaktik imparatorluk oldu.

Tüm Silahlar Savaşı: 2994 yılında Kozmos Birliği, Dünya’ya saldırdı. Bu savaş birliğe bir sıçrama sağlarken, 800 yıllık Küre-Bir’i resmi olarak yıkıp tarihe karıştırdı ve Güneş Sistemi’ni birliğin egemenliğine soktu.

YENİLMİŞLERİN ROMANSI

Geçtiği Yıl: 2993

Baş Karakterler: Rizado, Augustine Chart, Karin Malda

Dünyanın bu büyük savaş öncesindeki haline tanıklık edeceksiniz. Devlet otoritesi yok, haklar yok, gücü yeten gücü yetene…

ALBAES ÇOCUKLARI

Geçtiği Yıl: 3627

Baş Karakterler: Ethan Path, Aurora Ice, Musa, Ece

Kayıp Mühendisler Olayı’nı konu alan bu kitapta Albaes, Samanyolu’ndaki bir yıldızın adı ve Kozmos Birliği’nin yönetiminde. Albaes’in yörüngesindeki tek gezegen Kumburalba.

2024 Güncelleme: Spin-off kitaplar iptal edilmiştir. Yukarıdaki karakterler, ayrı bir kitapta değil, serinin yedi kitabının içinde bahsedilecektir.

Kayıp Mühendisler Olayı: Kumburalba, Kozmos Birliği’nin en önemli veri merkezlerinden biriydi. 3627 yılında bu verilerin yanıp yok olmasına neden olan bir kaza gerçekleşti. Bu kazaya Kayıp Mühendisler Olayı denildi.

»» 3672: Yedi Mum Serisi‘nin geçtiği tarih ««

Yedi Mum Serisi kitapları listesi:

• Yedinci Mum
• Altıncı Mum
• Beşinci Mum
• Dördüncü Mum
• Üçüncü Mum
• İkinci Mum
• Son Mum

Sıkça Sorulabilecek Sorular

S: Kitapları hangi sırayla okuyacağız?

C: Ana seri kendi sırasında okunur: Yedinci Mum-Altıncı Mum-Beşinci Mum-Dördüncü Mum-Üçüncü Mum-İkinci Mum-Son Mum.

S: Yedi Mum serisindeki tüm kitapları okumadan yan kitaplara başlayabilir miyiz?

C: Evet. Yan kitaplar olay örgüsü olarak hem birbirlerinden hem de ana seriden bağımsız. Tek başına bir kitap gibi. Yan kitaplar iptal edildi. Sadece ana seri olacak.

S: Ana seri 7 kitap, yan kitaplar da 4 adet, toplam 11 kitap olacak. Peki bu evrene dair içerikler bunlarla sınırlı mı?

C: Hayır! Özel hikâyeler ve özel içerikler bu evreni desteklemeye devam edecek, ta ki geriye anlatılmaya değer bir şey kalmayana dek… 2024 güncelleme: Yan kitaplar iptal edildi. Seri, yalnızca yedi kitaptan oluşacaktır.